Αθώο κήρυξε το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου τον κατηγορούμενο κατά την συνεδρίαση αυτού της 4ης Νοεμβρίου 2013 έπειτα από ποινική δίωξη που είχε ασκηθεί σε βάρος του για το αδίκημα της μη καταβολής βεβαιωμένων χρεών προς το Δημόσιο και συγκεκριμένα για την μη καταβολή ληξιπρόθεσμων οφειλών του προς την Εφορία, ύψους πάνω από 27.000 ευρώ. Οι ως άνω οφειλές του προς την Δ.Ο.Υ. από διάφορες αιτίες, αδίκημα για το οποίο προβλέπεται φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών, μετά την θέση σε ισχύ του ν. 3943/2011.
Ο κατηγορούμενος, που εκπροσωπήθηκε από τον Συνήγορο Υπεράσπισης αυτού Δικηγόρο Αθηνών Ιωάννη Ε. Βαονάκη, προέβαλε ως αυτοτελή ισχυρισμό το γεγονός ότι δεν ήταν δυνατή η καταβολή των ως άνω βεβαιωμένων ληξιπρόθεσμων οφειλών του εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων της υγείας του και συγκεκριμένα λόγω σοβαρών παθήσεων σε ζωτικά σημεία του οργανισμού του, οι οποίες κρίθηκαν από τους θεράποντες ιατρούς του επικίνδυνες για την ζωή του.
Έτσι, κρίθηκε αδήριτη η υποβολή του σε πολλαπλές ιατροχειρουργικές επεμβάσεις και θεραπείες, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ως άνω κακοήθειες. Οι ως άνω επεμβάσεις κόστισαν στον κατηγορούμενο ποσό που υπερβαίνει τις 130.000 ευρώ, ενώ του συνστήθη η αποχή του από κάθε εργασία που απαιτούσε σωματική κόπωση, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκεί ομαλά την επαγγελματική του δραστηριότητα.
Στα πλαίσια αυτά, η Υπεράσπιση προέβαλε και απέδειξε με έγγραφα και μάρτυρες τον ισχυρισμό ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα εκπλήρωσης των φορολογικών υποχρεώσεων του κατηγορουμένου όσο εκκρεμούσε η αντιμετώπιση των ως άνω απρόβλεπτων προβλημάτων υγείας, καθώς ναι μεν αυτές τυγχάνουν απολύτως σεβαστές, αλλά δεν είναι δυνατό να προέχουν της ανθρώπινης ζωής, η οποία, ως έννομο αγαθό, ιεραρχείται ανώτερα από την όποια υποχρέωση προς την φορολογική αρχή. Όπως υποστηρίχθηκε από την Υπεράσπιση, με την ασκηθείσα σε βάρος του κατηγορουμένου ποινική δίωξη, είναι σαν να διώκεται ποινικά για την επιλογή του να διασώσει την ζωή του υποβαλλόμενος στις αναγκαίες ιατροχειρουργικές επεμβάσεις, κάτι που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από την έννομη τάξη.
Με βάση τα ανωτέρω, η Υπεράσπιση πρότεινε να αρεί ο άδικος χαρακτήρας του αδικήματος της μη καταβολής ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο λόγω συνδρομής κατάστασης ανάγκης (άρθρο 25 Π.Κ.), καθώς η μη καταβολή τους ήταν αναπόδραστη, προκειμένου να αποτραπεί ο αναπότρεπτος με άλλα μέσα κίνδυνος για την υγεία και την ζωή του κατηγορουμένου με την υποβολή του στις αναγκαίες ιατροχειρουργικές επεμβάσεις, με δεδομένη την ύψιστη αξία στο έννομο αγαθό της ζωής, που σαφώς ιεραρχείται υψηλότερα από την υποχρέωση στην καταβολή των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την Δ.Ο.Υ., ώστε η βλάβη που προκλήθηκε στο Δημόσιο ήταν σημαντικά κατώτερη από αυτήν που απειλήθηκε στο πρόσωπο του κατηγορουμένου.
Παρά το γεγονός ότι η Εισαγγελική Πρόταση συνέτεινε σε ενοχή του κατηγορουμένου με ελαφρυντικά, η Υπεράσπιση, αναπτύσσοντας και αποδεικνύοντας κατά την αγόρευση τον ως άνω ισχυρισμό του κατηγορουμένου, ζήτησε να κηρυχθεί αθώος ο κατηγορούμενος, λόγω συνδρομής κατάστασης ανάγκης που αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης.
Τον ως άνω ισχυρισμό της Υπεράσπισης δέχθηκε το Δικαστήριο, κηρύσσοντας τον κατηγορούμενο αθώο.
