Με την υπ’ αρ. 192/2015 Απόφασή του, το Μονομελές Πρωτοδικείο Πρέβεζας, ακυρώνει πλήρως Διαταγή Πληρωμής και Επιταγή προς πληρωμή, κάνοντας δεκτή την Ανακοπή υπό εκκαθάριση Ομόρρυθμης Εταιρείας και των Ομορρύθμων εταίρων- εγγυητών της, οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο Δικηγόρο τους Ιωάννη Ε. Βαονάκη.
Με την ανωτέρω Απόφαση κρίθηκαν εφαρμοστέες οι διατάξεις του Δικαίου Προστασίας Καταναλωτή (ν. 2251/1994 όπως ισχύει) και σε Σύμβαση Πίστωσης με Αλληλόχρεο Λογαριασμό με αντισυμβαλλομένους της Τράπεζας Ομόρρυθμη Εταιρεία και τους ομόρρυθμους εταίρους αυτής ως Εγγυητές.
Ειδικότερα, κρίθηκε άκυρος ο όρος με βάση τον οποίο το επιτόκιο υπολογίζεται στη βάση έτους 360 αντί 365 ημερών, ώστε γεννάται αθέμιτη επιβάρυνση του λογαριασμού καθώς και ο όρος με τον οποίο παρανόμος γίνεται ανατοκισμός της εισφοράς του Ν. 128/75.
Διαβάστε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο της σημαντικής αυτής απόφασης, το οποίο είναι πλήρως ανωνυμοποιημένο για λόγους προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων των διαδίκων.
ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Αριθμός Αποφάσεως
192/2015
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Ζωή Γαλούνη , Πρωτοδίκη, την οποία όρισε η Πρόεδρος Πρωτοδικών του Πρωτοδικείου Πρέβεζας και από τη Γραμματέα, Αλίκη Μπαλντά.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του , στης 19 Μαϊου 2015 για να δικάσει την υπόθεση:
TΩΝ ΑΝΑΚΟΠΤΟΝΤΩΝ: 1) Της υπό εκκαθάριση Ομόρρυθμης Εταιρείας με την επωνυμία « …………………………………….Ο.Ε.» ,που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα , 2) ………………………………………… κατοίκου ……………………………………………… Αττικής και 3 ) κατοίκου ……………………………………………… Αττικής , οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους, Ιωάννη Βαονάκη (Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών).
ΤΗΣ ΚΑΘ΄ΗΣ Η ΑΝΑΚΟΠΗ : Της Ανώνυμης Τραπεζικής Εταιρίας με την επωνυμία « ………………………………….. Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα , η οποία εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο της ………………………………… ..
Οι ανακόπτοντες ζητούν να γίνει δεκτή η από 10.02.2014 και με αριθμό κατάθεσης δικογράφου 90/12.02.2014 ανακοπή τους, η οποία προσδιορίσθηκε για να συζητηθεί στις 06.05.2014 και μετά από αναβολές κατά την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο και γράφτηκε στο πινάκιο.
Κατά τη συζήτηση της υποθέσεως, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και τις έγγραφες προτάσεις τους.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Οι ανακόπτοντες εκθέτουν στην υπό κρίση ανακοπή τους ότι λόγω της συμβάσεως πίστωσης διά ανοικτού λογαριασμού και των πρόσθετων αυτής πράξεως, που κατήρτισε με την καθ΄ης η ανακοπή ανώνυμη τραπεζική εταιρία η πρώτη εξ’αυτών , την πιστή εκπλήρωση των όρων της οποίας εγγυήθηκαν οι λοιποί, η τελευταία πέτυχε σε βάρος τους την έκδοση της υπ΄αριθμ. 17/2014 διαταγής πληρωμής του Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πρέβεζας. Ότι αντίγραφο εξ ΄απογράφου αυτής με την παρά πόδας από 21.01.2014 επιταγή προς πληρωμή, επιδόθηκε στους ίδιους στις 27.01.2014 , επιτάχθηκαν δε να καταβάλουν, εις ολόκληρον έκαστος , στην καθ΄ης : α) 253.219,64 ευρώ για επιδικασθέν κεφάλαιο, με τον νόμιμο τραπεζικό τόκο υπερευημερίας από 16.02.2013 , β) 7.600,00 ευρώ για επιδικασθείσα δικαστική δαπάνη και γ) 60,00 ευρώ για απόγραφο, έκδοση αντιγράφου, σύνταξης της πρώτης επιταγής και 56,58 ευρώ για επίδοση της επιταγής προς πληρωμή. Με το δικόγραφο της ανακοπής και για τους λόγους που ειδικά εκθέτουν σ΄αυτή ζητούν την ακύρωση (α) της εκδοθείσης υπ΄αριθ. 17/2014 διαταγής πληρωμής του Δικαστή του Δικαστηρίου τούτου και (β) της πρώτης πράξης εκτελέσεως και δη την ακύρωση της από 21.01.2014 επιταγή προς εκούσια συμμόρφωση , άλλως να διαταχθεί η διενέργεια λογιστικής πραγματογνωμοσύνης για την εκκαθάριση της ένδικης απαίτησης και για να καταδικαστεί η καθ΄ης στη δικαστική τους δαπάνη . Οι δύο ανακοπές και δη των άρθρων 632 ΚΠολΔ και 933 του ίδιου Κώδικα , οι οποίες παραδεκτώς σωρεύονται στο ίδιο δικόγραφο ( άρθρο 218 ΚΠολΔ) , ασκήθηκαν νομότυπα και εμπρόθεσμα , κατά τα οριζόμενα στις διατάξεις των άρθρων 632 παρ. 1 και 934 παρ. 1 ΚΠολΔ ( βλ. επίδοση της ανακοπτόμενης διαταγής πληρωμής με την παρά πόδας αυτής προσβαλλόμενη επιταγή προς πληρωμή στις 27.01.2014 , όπως τούτο προκύπτει από τη σχετική επισημείωση επ΄αυτής του δικαστικού επιμελητή και άσκηση της ανακοπής με κατάθεσή της στη γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού και επίδοσή της στην καθ΄ης στις 14.02.2014, όπως τούτο προκύπτει από την προσκομιζόμενη υπ΄αριθμ. 724 Ε΄/14.02.2014 έκθεση επιδόσεως του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Αθηνών , Ηλία Ζαχάκου). Επίσης αρμοδίως εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, κατά την τακτική διαδικασία ( άρθρα 633 παρ. 2, 535 και 933 ΚΠολΔ) και ως εκ τούτου πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της.
Με την παρ. 1 αρθ.2 του Ν. 2251/1994 περί προστασίας των καταναλωτών ‘ ( ΦΕΚ 191 ) ορίζεται ότι « όροι που έχουν διατυπωθεί εκ των προτέρων για απροσδιόριστο αριθμό μελλοντικών συμβάσεων ( γενικοί όροι συναλλαγών : ΓΟΣ) δεν δεσμεύουν τον καταναλωτή, αν κατά την κατάρτιση της συμβάσεώς τους αγνοούσε ανυπαιτίως και ο προμηθευτής δεν του υπέδειξε την ύπαρξή τους ή του στέρησε τη δυνατότητα να λάβει πραγματική γνώση του περιεχομένου τους. 2 . Οι γενικοί όροι συμβάσεων και παρεπόμενων συμφωνιών που καταρτίζονται στην Ελλάδα διατυπώνονται στην ελληνική γλώσσα . Εξαιρούνται οι γενικοί όροι των διεθνών συναλλαγών . 3 . Έντυποι γενικοί όροι συναλλαγών εκτυπώνονται ευανάγνωστα σε εμφανές μέρος του εγγράφου της σύμβασης. Όροι που συμφωνήθηκαν ύστερα από την διαπραγμάτευση μεταξύ των συμβαλλομένων ( ειδικοί όροι) είναι επικρατέστεροι από τους αντίστοιχους γενικούς όρους. 5. Κατά την ερμηνεία των γενικών όρων συναλλαγών λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη προστασίας του καταναλωτικού κοινού.Γενικοί όροι συναλλαγών που διατυπώθηκαν μονομερώς από τον προμηθευτή ή από τρίτο για λογαριασμό του προμηθευτή, σε περίπτωση αμφιβολίας ερμηνεύονται υπέρ του καταναλωτή. 6. Γενικοί όροι των συναλλαγών που έχουν ως αποτέλεσμα την υπέρμετρη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή απαγορεύονται και είναι άκυροι. Ο καταχρηστικός χαρακτήρας γενικού όρου ενσωματωμένου σε σύμβαση κρίνεται αφού ληφθούν υπόψη η φύση των αγαθών ή υπηρεσιών που αφορά η σύμβαση , το σύνολο των ειδικών συνθηκών κατά τη σύναψή της και όλες οι υπόλοιπες ρήτρες της σύμβασης ή άλλης σύμβασης από την οποία εξαρτάται. Ο ν. 2251/1994 αποτελεί ενσωμάτωση στο εθνικό δίκαιο της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 5.4.1993 « σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές» στην παρ. 1 του άρθρου 3 της οποίας ορίζεται ότι η « ρήτρα σύμβασης που δεν αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής διαπραγμάτευσης , θεωρείται καταχρηστική όταν παρά την απαίτηση καλής πίστης, δημιουργεί σε βάρος του καταναλωτή σημαντική ανισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις των μερών, τα απορρέοντα από τη σύμβαση», ενώ κατά τη διάταξη του άρθρου 8 της ίδιας παραπάνω οδηγίας « τα Κράτη-μέλη μπορούν να θεσπίζουν ή διατηρουν στον τομέα που διέπεται από την παρούσα Οδηγία , αυστηρότερες διατάξεις σύμφωνες προς τη συνθήκη, για να εξασφαλίζεται μεγαλύτερη προστασία του καταναλωτή».
Με τους Γενικούς Όρους των Συναλλαγών ( ΓΟΣ) είτε επιχειρείται απόκλιση από ρυθμίσεις του ενδοτικού δικαίου είτε ρυθμίζονται πρόσθετα στοιχεία που δεν αντιμετωπίζονται από διατάξεις ενδοτικού δικαίου . Η ρύθμιση της παρ. 6 του αρθ.2 του ν. 2251/1994 αποτελεί εξειδίκευση του βασικού κανόνα της διατάξεως του άρθρου 281 ΑΚ για την απαγόρευση καταχρηστικής ασκήσεως ενός δικαιώματος ή χρήσεως ενός θεσμού ( της συμβατικής ελευθερίας) . Ενόψει τούτου ο έλεγχος του κύρους του περιεχομένου ΓΟΣ βασικά προσανατολίζεται προς τη διάταξη του άνω άρθρου 281 ΑΚ. Με τους ΓΟΣ δεν απαγορεύεται η απόκλιση από οποιαδήποτε διάταξη ενδοτικού δικαίου , αλλά μόνο από εκείνες που φέρουν « καθοδηγητικό» χαρακτήρα ή σε περίπτωση ατύπων συναλλακτικών μορφών από τα ουσιώδη , για την επίτευξη του σκοπού και τη διατήρηση της φύσεως της συμβάσεως, δικαιώματα και υποχρεώσεις των μερών , που απηχούν πράγματι δικαιολογημένες προσδοκίες του πελάτη για το συγκεκριμένο είδος συναλλαγής. Καταχρηστικός και συνεπώς άκυρος είναι κάθε ΓΟΣ,ο οποίος χωρίς επαρκή και εύλογη αιτία αποκλίνει από ουσιώδεις και βασικές αξιολογήσεις του ενδοτικού δικαίου, δηλαδή από τις τυπικές και συναλλακτικά δικαιολογημένες προσδοκίες του πελάτη. Η καθοδηγητική λειτουργία του ενδοτικού δικαίου διαταράσσεται όταν με το περιεχόμενο του ΓΟΣ αλλάζει η εικόνα που έχει διαμορφωθεί με βάση τους κανόνες του ενδοτικού δικαίου για τη συγκεκριμένη συμβατική μορφή. Επίσης ελέγχεται για καταχρηστικότητα ρύθμιση ενός ΓΟΣ με τον οποίο επέρχεται περιορισμός θεμελιωδών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που προκύπτουν από τη φύση συμβάσεως κατά τέτοιο τρόπο ώστε να απειλείται ματαίωση του σκοπού της. Το αρθ. 2 παρ. 6 ν. 2251/1994 στην αρχική διατύπωση χρησιμοποιούσε τον όρο « υπέρμετρη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων» πράγμα που όχι μόνο περιόριζε σημαντικά τον έλεγχο του περιεχομένου του ΓΟΣ,αλλά και δεν ήταν σύμφωνος με τη διαληφθείσα διατύπωση του αρθ. 3 παρ. 1 της Οδηγίας , η οποία ομιλεί για «σημαντική ανισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις των μερών».
Η ανάγκη σύμφωνης με την Οδηγία ερμηνείας του εθνικού δικαίου επιβάλλει όπως ο όρος «υπέρμετρη διατάραξη» ερμηνευθεί συσταλτικά ως ουσιώσης η σημαντική μόνο διατάραξη που φανερά διαφέρει από την υπέρμετρη διατάραξη και δεν αποτελεί λεκτικά ισοδύναμη έκφραση της προηγούμενης διατυπώσεως του ν. 2251/1994. Για τους ίδιους παραπάνω λόγους, δηλαδή προς το σκοπό ερμηνείας του εθνικού δικαίου σύμφωνης με τη διαληφθείσα Οδηγία η παραπάνω ερμηνεία πρέπει να συνεχισθεί και σήμερα μετά την απάλειψη του όρου « υπέρμετρη» με το άρθ. 10. Παρ .24 του ν .2741/1999. Έτσι μετά την τελευταία αυτή τροποποίηση η διάταξη της παρ. 6 του άρθρου 2 του ν. 2251/1994 με τη νέα διατύπωση της πρέπει να ερμηνεύεται μέσω τελολογικής συστολής του γράμματος της προς την κατεύθυνση της « ουσιώδους διαταράξεως» της συμβατικής ισορροπίας. Αυτή ταυτίζεται με κάθε απόκλιση από τις καθοδηγητικού και μόνο χαρακτήρα διατάξεις του ενδοτικού δικαίου ή από τις ρυθμίσεις εκείνες που είναι αναγκαίες για την επίτευξη του σκοπού και τη διατήρηση της φύσεως της συμβάσεως με βάση το ενδιάμεσο πρότυπο του συνήθως απρόσεκτου μεν ως προς την ενημέρωσή του , αλλά διαθέτοντος της μέση αντίληψη κατά το σχηματισμό της δικαιοπρακτικής του αποφάσεως καταναλωτή του συγκεκριμένου είδους αγαθών ή υπηρεσιών. Έτσι κατά τη διαδικασία προς διαπίστωση της καταχρηστικότητας ΓΟΣ πρέπει πρώτα να ερευνάται, αν υπάρχει τυπική διατάραξη ως απόκλιση από τη συνηθισμένη ρύθμιση και στη συνέχεια να ερευνάται ο βαθμός εντάσεως της αποκλίσεως αυτής, δηλαδή αν η απόκλιση αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά αξιολογικές εκτιμήσεις καθοδηγητικού χαρακτήρα.
Εντέλει κατά τον έλεγχο του κύρους του περιεχομένου ενός ΓΟΣ εξετάζεται σε πρώτη φάση αν αντίκειται σε απαγορευτική ρήτρα που συγκαταλέγεται στην ενδεικτική απαρίθμηση του καταλόγου του αρθ. 2 παρ. 7 ν. 2251/1994 , ο οποίος περιέχει « per se» καταχρηστικές ρήτρες. Σε περίπτωση αρνητικού αποτελέσματος ελέγχεται κατά πόσο ο συγκεκριμένος ΓΟΣ περιέχει απόκλιση από ουσιώσεις αξιολογήσεις καθοδηγητικού χαρακτήρα του ενδοτικού δικαίου όπως προεκτέθηκε. Επειδή ορίζεται από μεν τη διάταξη του εδαφ. ε της παρ. 7 του αρθ. 2 του ν. 2251/1994 ότι « Καταχρηστικοί είναι ιδίως οι όροι επιφυλάσσουν στον προμηθευτή το δικαίωμα μονομερούς τροποποίησης ή λύσης της σύμβασης χωρίς ορισμένο ειδικό και σπουδαίο λόγο « από διάταξη του εδαφίου ια΄της ίδιας παρ. 7 του αρθρ. 2 Ν. 2251/1994» χωρίς απουδαίο λόγο αφήνουν το τίμημα αόριστο και δεν επιτρέπουν τον προσδιορισμό του με κριτήρια ειδικά καθορισμένα στη σύμβαση και εύλογα για την καταναλωτή». H σχετική ρύθμιση εξηγείται από την ανάγκη προστασίας των δικαιολογημένων προσδοκίων του πελάτη στις λεγόμενες απροσδόκητες των 365 ημερών ισχύει και εφαρμόζεται σήμερα, κατ΄επιταγή της κοινοτικής οδηγίας 98/7/ΕΚ , που ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο με την ΚΥΑ 21.178/13.2.2001 ( ΦΕΚ Β’ 255/8.3.2001) στην καταναλωτική πίστη , με τη στενή έννοια , ρύθμιση που δείχνει τη σημασία που απονέμει και ο κοινοτικός νομοθέτης για τον , κατ΄αυτόν τον τρόπο ακριβή προσδιορισμό του επιτοκίου (ΑΠ 430/2005 ΕλλΔνη 2005.793).
Περαιτέρω από τη διάταξη του άρθρου 8 παρ. 6 του ν. 1083/1980 « περί αγοράς και πωλήσεως συναλλάγματος και ξένων τραπεζικών γραμματίων» προκύπτει ότι η Νομισματική Επιτροπή, με αποφάσεις της, δύναται να επιτρέπει τον εκτοκισμό των οφειλόμενων τόκων στα πιστωτικά ιδρύματα που λειτουργούν στην Ελλάδα, χωρίς οποιονδήποτε χρονικό ή άλλο περιορισμό. Με βάση αυτή τη νομοθετική εξουσιοδότηση εκδόθηκε η 289/30.10.1980 απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και έχει ισχύν νόμου ( βλ. άρθρο 8 ν. 1083/1980), με την οποία ορίστηκε ότι ο « εκτοκισμός των οφειλόμένων εις τας τράπεζας και τους λοιπούς πιστωτικούς οργανισμούς εν καθυστερήσει τόκων , δύναται να γίνεται από της πρώτης ημέρας καθυστερήσεως άνευ οιουδήποτε χρονικού ή άλλου περιορισμού ,ενώ στο εδάφιο β΄της ίδιας αποφάσεως αναφέρεται ότι ο λόγος εκδόσεως της είναι η αναγκαιότητα του εκτοκισμού των καθυστερούμενων τόκων αμέσως μόλις καταστούν απαιτητοί για την κάλυψη του αντίστοιχου εκτοκισμού των τόκων που οφείλουν οι τράπεζες στους καταθέτες τους και λοιπούς δανειστές τους . Με τη διάταξη αυτή θεσπίστηκε εξαίρεση για τις τραπεζικές συναλλαγές ως προς τους περιορισμούς που τίθενται από τις διατάξεις των άρθρων 296 Ακ και 110 και 11 παρ. 2 του ΕισΝΑΚ. Κατά την έννοια δε της αποφάσεως αυτής της Νομισματικής Επιτροπής, ο κατ΄εξαίρεση από τους περιορισμούς του ανατοκισμού « εκτοκισμός των εν καθυστερήσει τόκων» επιτρέπεται μόνον με την προϋπόθεση ότι τούτο έχει συμφωνηθεί από τα μέρη, εφόσον δηλαδή ο οφειλέτης έχει αποδεχθεί με την πιστωτική σύμβαση τον δυσμενή γι΄αυτόν όρο για τον κατά τον παραπάνω τρόπο ανατοκισμό των καθυστερούμενων τόκων. Το νομοθετικό αυτό καθεστώς έπαψε πλέον να ισχύει για τις νέες ( μετά τη θέση σε ισχύ του νόμου) τραπεζικές συμβάσεις ( άρθρο 12 ν. 2601 /1998). Σύμφωνα με την εξαίρεση αυτήν που θεσπίστηκε με την κυρωθείσα με νόμο απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής, παρεχόταν στις τράπεζες και στα πιστωτικά ιδρύματα η ευχέρεια , στο πλαίσιο του επιτρεπτού κανόνα δικαίου που έθετε η διάταξη , να εκτοκίζουν , δηλαδή , κατά τον χρησιμοποιούμενο αυτόν οικονομικό όρο, να υπολογίζουν λογιστικώς τόκους επί καθυστερούμενων τόκων από την πρώτη ημέρα της καθυστερήσεώς τους ( βλ. για την έννοια του εκτοκισμού ΑΠ 1355/1988 ΕλλΔνη 1992.287). Περαιτέρω , ο κατ΄εφαρμογή των ανωτέρω διατάξεων του άρθρου 8 περ. 6 του ν. 1083/1980 και της αποφάσεως 289/1980 της Νομισματικής Επιτροπής ιδιαίτερος τρόπος ανατοκισμού των απαιτήσεων των τραπεζών εξακολουθεί να διέπει αυτές και μετά τον εξοπλισμό τους με δικαστική απόφαση ή άλλο εκτελεστό τίτλο , καθόσον και μετά τούτο οι οφειλόμενοι για την κύρια απαίτηση τόκοι εξακολουθούν να έχουν το χαρακτήρα « οφειλόμενων σε πιστωτικά ιδρύματα τόκων» όπως ορίζει το άρθρο 8 παρ. 6 του ν. 1083/1980 και η προαναφερθείσα απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής (ΑΠ 1782/2002 ΕλλΔνη 2002.1430).
Από τις παραπάνω ρητές διατάξεις του προϊσχύοντος και του υφισταμένου νομοθετικού καθεστώτος, επιτρεπτός είναι ο ανατοκισμός καθυστερούμενων τόκων και μόνον. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται ανατοκισμός προμηθειών και εξόδων. Κάθε αντίθετη σύμβαση είναι ευθέως αντίθετη στις παραπάνω διατάξεις , σε κάθε δε περίπτωση ελέγχεται μέσω των διατάξεων 174,178 και 179 του Α.Κ. Ακόμη και με τελεολογική ερμηνεία των σχετικών διατάξεων 174,178, και 179 του ΑΚ . Ακόμη και με τελεολογική ερμηνεία των σχετικών διατάξεων 174,178 και 179 του ΑΚ . Ακόμη και με τελεολογική ερμηνεία των σχετικών διατάξεων το συμπέρασμα είναι το ίδιο, αφού , ενόψει του ότι η απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής θεσπίζει εξαίρεση πρέπει να ερμηνεύεται στενά ( ΕφΛαμ 124/2007 Αρμ2009.1190).
Στην προκειμένη περίπτωση οι ανακόπτοντες , με σχετικούς λόγους της ανακοπής τους, αμφισβητούν το ύψος της απαίτησης που υποχρεούνται να καταβάλουν στην καθ΄ης ισχυριζόμενοι ότι Α) Για τον υπολογισμό της οφειλής των τόκων του εκάστοτε ανεξόφλητου απ΄αυτούς κεφαλαίου , η καθ΄ης εσφαλμένως έκανε χρήση ημερολογιακού έτους 360 ημερών και όχι 365 ημερών , με αποτέλεσμα να επιβαρύνει την εκάστοτε οφειλή τους με τόκους ανώτερους , κατά ποσοστό 1,3889% ετησίως και ότι , περαιτέρω , ο σχετικός όρος της ένδικης σύμβασης πίστωσης, δυνάμει του οποίου η καθ΄ης προέβη στη χρήση του έτους των 360 ημερών , είναι παράνομος ,ως αντίθετος στη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 6. του ν.2251/1994 , αφού με τον προαναφερόμενο ημερολογιακό υπολογισμό ο καταναλωτής δεν πληροφορείται το πραγματικό ετήσιο επιτόκιο που επιβαρύνει την οφειλή τους και Β) ότι η συμφωνηθείσα εισφορά του ν.128/1975 , αν και δεν είναι τόκος, εντούτοις ανατοκίζεται παράνομα από την καθ΄ης με αποτέλεσμα την ύπαρξη ακυρότητας ως προς αυτά και κατά συνέπεια τη μη έγγραφη απόδειξη του ποσού για το οποίο εκδόθηκε η διαταγή πληρωμής , αφού τα σχετικά ποσά ενσωματώνονται στο λογαριασμό. Οι λόγοι αυτοί της ανακοπής είναι νόμιμοι , ερειδόμενοι στις προμνησθείσες της μείζονος προτάσεως διατάξεως και συνακόλουθα πρέπει να ερευνηθούν και προς την ουσιαστική τους βασιμότητα.
Απ’ ολα ανεξαιρέτως τα έγγραφα που με νόμιμη επίκληση προσκομίζουν οι διάδικοι αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά : Σύμφωνα με τη με αριθμό ……………………………../2015 σύμβαση πίστωσης ανοικτού ( αλληλόχρεου ) λογαριασμού , που καταρτίστηκε στην Πρέβεζα μεταξύ της καθ΄ης η ανακοπή ως δανείστριας Τράπεζας και της ομόρρυθμης εταιρείας με την επωνυμία « …………………………. ΟΕ», η οποία λύθηκε με το από 31.10.2012 ιδιωτικό συμφωνητικό και βρίσκεται ήδη στο στάδιο της εκκαθάρισης ( πρώτη ανακόπτουσα ) , ως πιστούχου, χορηγήθηκε από την Τράπεζα πίστωση σε ανοικτό ( αλληλόχρεο ) λογαριασμό στην πιστούχο μέχρι του ποσού των 130.000,00 ευρώ. Στη συνέχεια με βάση τις από 07.12.2006 και 04.03.2011 πρόσθετες πράξεις της αρχικής σύμβασης χορήγησης πίστωσης , το ποσό της χορηγούμενης πίστωσης αυξήθηκε διαδοχικά και ανήλθε στο ποσό των 290.000,00 ευρώ .
Τους όρους της πιο πάνω αρχικής πίστωσης , καθώς και των τροποποιητικών αυτής πρόσθετων πράξεων, εγγυήθηκαν πλήρως και ανεπιφύλακτα , ως αυτοφειλέτες , με τις ταυτόχρονες σε κάθε πράξη συνημμένες δηλωσεις εγγύησης, παραιτούμενοι ρητά από κάθε ένσταση διαίρεσης και δίζήσης καθώς και κάθε άλλης προσωποπαγούς ή μη ένστασης , ο δεύτερος και ο τρίτος των ανακοπτόντων , ενεχόμενοι εφεξής σε ολόκληρο και αλληλέγγυα με την πιστούχο. Προς εξυπηρέτηση της προαναφερόμενης σύμβασης πίστωσης ανοίχθηκε και κινήθηκε από την πιστούχο ο με αριθμό αλληλόχρεος λογαριασμός , το χρεωστικό υπόλοιπο του οποίου την 15.10.2003, ποσού 232.413,64 ευρώ μεταφέρθηκε στον υπ΄αριθ. ………………………………λογαριασμό , ο οποίος την 15.10.2013 παρουσίαζε χρεωστικό υπόλοιπο ύψους 253.219,64 ευρώ πλέον τόκων και εξόδων. Λόγω υπερευημερίας των οφειλετών ως προς την αποπληρωμή του άνω χρεωστικού υπολοίπου, η καθ΄ης έκλεισε τον άνω λογαριασμό και με την από 21.10.2013 εξώδικη δήλωση – καταγγελία , που νόμιμα επέδωσε στους τελευταίους στις 24.10.2013 και 05.11.2013, του κάλεσε να της καταβάλουν το χρεωστικό υπόλοιπο της εν λόγω οφειλής που την 15.10.2013 ανερχόταν στο ποσό των 253.219,64 ευρώ.
Ακολούθως , η Τράπεζα ζήτησε και πέτυχε την έκδοση της προσβαλλόμενης υπ΄αριθμ. 17/2014 διαταγής πληρωμής του Δικαστή αυτού του Δικαστηρίου , αντίγραφο από το πρώτο εκτελεστό απόγραφο της οποίας με επιταγή προς πληρωμή επιδόθηκε στους οφειλέτες την 27.01.2014, με την οποία αυτοί διατάχθηκαν να της καταβάλουν σε ολόκληρο ο καθένας το ποσό των 253.219,64 ευρώ για επιδικασθέν κεφάλαιο , με το νόμιμο τόκο υπερευημερίας από 16.10.2009 ( επομένης του οριστικού κλεισίματος του λογαριασμού) και δικαστικά έξοδα.
Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι για τον υπολογισμό της οφειλής των τόκων του εκάστοτε ανεξοφλήτου από τους ανακόπτοντες κεφαλαίου , καθώς και για τον ανατοκισμό των οφειλών αυτών , η καθ΄ης έκανε χρήση ημερολογιακού έτους 360 και όχι 365 ημερών , όπως αυτό προκύπτει και από τον ρητό υπ΄αριθ.2 παρ. 1 όρο της προαναφερόμενης σύμβασης πίστωσης , αλλά και από την συναγόμενη ως προς τούτο ομολογίας της καθ΄ης , η οποία δεν αμφισβήτησε ειδικώς τον τρόπο υπολογισμού των τόκων. Ειδικότερα στη σύμβαση ορίζεται ότι « 2.1 Η πίστωση είναι έντοκη με ετήσιο επιτόκιο, για τα νομίσματα που περιλαμβάνονται στον κατωτέρω συνημμένο στην παρούσα πίνακα και δεν έχει συμφωνηθεί διαφορετικά, κυμαινόμενο το οποίο υπολογίζεται σε έτος 360 ημερών , αποτελείται από το Βασικό Επιτόκιο Χορηγήσεων ( ή το Προνομιακό, που μπορεί να συμφωνείται μόνο αν η πίστωση έχει χορηγηθεί σε ευρώ) που ισχύει για το νόμισμα στο οποίο έχει χορηγηθεί η πίστωση ή τμήμα αυτής και το Περιθώριο, πλέον της εισφοράς του ν. 128/1975 . Ο παραπάνω , όμως , γενικός όρος της ένδικης σύμβασης προσκρούει στην αρχή της διαφάνειας , που επιτάσσει οι όροι να είναι διατυπωμένοι κατά τρόπο ορισμένο , ορθό και σαφή, ώστε ο απρόσεκτος μεν ως προς της ενημέρωσή του, αλλά διαθέτων τη μέση αντίληψη κατά το σχηματισμό της δικαιοπρακτικής του απόφασης , καταναλωτής να γνωρίζει τις συμβατικές δεσμεύσεις που αναλαμβάνει , ιδίως όσον αφορά τη σχέση παροχής και αντιπαροχής . Με το να υπολογίζεται το επιτόκιο σε έτος 360 ημερών , ο καταναλωτής δεν πληροφορείται το ( πραγματικό ) ετήσιο επιτόκιο, όπως αυτό θα έπρεπε να προσδιορίζεται σύμφωνα και με τη διάταξη του άρθρου 243 παρ. 3 ΑΚ. Η καθ΄ης διασπά , με τον όρο αυτό, εντελώς τεχνητά και κατ΄απόκλιση των δικαιολογημένων προσδοκιών του καταναλωτή, το χρονικό διάστημα ( το έτος) , στο οποίο όφειλε να αναφέρεται το επιτόκιο, δημιουργώντας έτσι μία πρόσθετη επιβάρυνση του καταναλωτή – δανειολήπτη ( ανακοπτόντων) , ο οποίος πλέον – όταν το επιτόκιο μίας ημέρας προσδιορίζεται σύμφωνα και με τη διάταξη του άρθρου 243 παρ. 3 ΑΚ. .Η καθ΄ης διασπά , με τον όρο αυτό, εντελώς τεχνητά και κατ΄απόκλιση των δικαιολογημένων προσδοκιών του καταναλωτή, το χρονικό διάστημα ( το έτος) , στο οποίο όφειλε να αναφέρεται το επιτόκιο , δημιουργώντας έτσι μία πρόσθετη επιβάρυνση του καταναλωτή- δανειολήπτη ( ανακοπτόντων) , ο οποίος πλέον – όταν το επιτόκιο μας ημέρας προσδιορίζεται με βάση έτος 360 ημερών – για κάθε ημέρα επιβαρύνεται με κατά 1,3889% περισσότερους τόκους, καθώς το επιτόκιο υποδιαιρείται για τον προσδιορισμό του τόκου προς 360 ημέρες , χωρίς αυτή η επιπλέον επιβάρυνση να μπορεί να δικαιολογηθεί με την επίκληση κάποιου σύνθετου χαρακτήρα της παρεχόμενης υπηρεσίας ή από κάποιους εύλογους για τον καταναλωτή λόγους ή από κάποιο δικαιολογημένο συμφέρον της Τράπεζας . Τούτο ιδίως σε μία εποχή , όπου τα ηλεκτρονικά μέσα προσφέρουν , χωρίς καμία πρόσθετη δυσχέρεια , τον επακριβή υπολογισμό των τόκων με έτος 365 ημερών. Άλλωστε , το έτος των 365 ημερών ισχύει και εφαρμόζεται σήμερα , κατ΄επιταγή της κοινοτικής οδηγίας 98/7/ΕΚ που ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο με την ΚΥΑ 21-178/13/2/2001 ( ΦΕΚ Β΄225/8.3.2001) στην καταναλωτική πίστη, με τη στενή έννοια , ρύθμιση που δείχνει τη σημασία που απονέμει και ο κοινοτικός νομοθέτης για τον , κατ΄αυτόν τόν τρόπο, ακριβή προσδιορισμό του επιτοκίου.
Περαιτέρω στον όρο 2,1 ( βλ. ανωτέρω) της ένδικης συμβάσεως περιέχεται η επιβάρυνση της πιστούχου με την εισφορά του ν. 128/75, κάθε φορά που χρέωνε τόκους πάσης φύσεως και αυτό γινόταν σε τριμηνιαία χρονική συχνότητα και ανατόκιζε τα ποσά της, αφού στο κάθε φορά προκύπτον υπόλοιπο κεφάλαιο υπολόγιζε τόκους ( εκτοκισμός) περιέχοντες και ποσά εισφοράς του ν. 128/75 , στο νέο δε προκύπτον εκάστοτε κεφάλαιο υπολόγιζε νέους τόκους περιέχοντες και εισφορά ( εκτοκισμός και ανατοκισμός της εισφοράς). Ο παράνομος αυτός εκτοκισμός και ανατοκισμός των ποσών της εισφοράς γίνεται με την ενσωμάτωση της στο επιτόκιο υπολογισμου των πάσης φύσεως τόκων και προκύπτει ευθέως από τον άνω όρο της σύμβασης , αλλά και από την έμμεση ομολογία της καθ΄ης , η οποία δεν αμφισβήτησε ειδικώς τον τρόπο υπολογισμού των τόκων και του ανατοκισμού αυτών, αλλά αρκέστηκε στο να ζητήσει την απόρριψη του κρινόμενου λόγου της ανακοπής ως αορίστου για το λόγο ότι δεν προσβάλλονται συγκεκριμένα κονδύλια του λογαριασμού ( βλ. και τις από 18.12.2013 εξώδικες δηλώσεις που απηύθυνε στους ανακόπτοντες , στις οποίες ομοίως ομιλεί περί αοριστίας του ισχυρισμού των πιστωτών και δεν αμφισβητει τον τρόπο υπολογισμού των τόκων).
Επομένως , ως προς το ποσό της απαίτησης των 253.219,64 ευρώ , για το οποίο εκδόθηκε η διαταγή πληρωμής , δεν προκύπτει από τα αποσπάσματα των εμπορικών βιβλίων της καθ΄ης , που προσκομίστηκαν , το σύνολο της οφειλής , λόγω της ακυρότητας των συμπεριλαμβανομένων στο λογαριασμό ποσών. Η ακυρότητα δε των επιμέρους ποσών επηρεάζει την αποδεικτικότητα με έγγραφα του συνόλου της απαιτήσεως , αφού στο απόσπασμα των εμπορικών βιβλίων της καθ΄ης ,που προσκομίστηκαν από την καθ΄ης δεν είναι δυνατός ο διαχωρισμός των επιμέρους ποσών ,αφενός λόγω του είδους εγγραφής , αφετέρου λόγω της ενσωμάτωσης στον λογαριασμό των ποσών της εισφοράς στα ποσά των τόκων, με παραπέρα συνέπεια την αδυναμία προσδιορισμού του πραγματικού ποσού της οφειλής και αντίστοιχα της απαίτησης της καθ΄ης , τόσο λόγω υπολογισμού της οφειλής των τόκων του εκάστοτε ανεξόφλητου κεφαλαίου δυνάμει ημερολογιακού έτους 360 ημερών και όχι 365 ημερών , με αποτέλεσμα την επιβάρυνση της οφειλής με επιπλέον τόκους κατά ποσοστό 1,3889% ετησίως και τον παραπέρα ανατοκισμό των παρανόμως υπολογισθέντων αυτών τόκων , όσο και με τον παράνομο εκτοκισμό και ανατοκισμό της εισφοράς του ν. 128/1975. Επομένως , πρέπει να γίνουν δεκτοί οι σχετικοί λόγοι της ανακοπής και η ανακοπή στο συνολό της και να ακυρωθεί η με αριθμό 17/2014 διαταγή πληρωμής του Δικαστή του Δικαστηρίου τούτου , καθώς κιαι η παρά πόδας αυτής από 21.01.2014 επιταγή προς εκούσια συμμόρφωση, παρελκούσης της διερεύνησης των λοιπών λόγων της ανακοπής , αφού ικανοποιήθηκαν ήδη τα αιτήματα της για ακύρωση της προσβαλλόμενης διαταγής πληρωμής και της ανακοπτόμενης πρώτης πράξης εκτελέσεως. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων , πρέπει να συμψηφιστούν στο σύνολό τους και τούτο διότι η ερμηνεία των προαναφερόμενων κανόνων δικαίου που εφαρμόστηκαν , ήταν ιδιαιτέρως δυσχερής ( άρθρο 179 ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
–ΔΙΚΑΖΕΙ , αντιμωλία των διαδίκων , την ανακοπή
-ΔΕΧΕΤΑΙ,τυπικά κατ΄ουσίαν την ανακοπή.
–ΑΚΥΡΩΝΕΙ την υπ΄αριθμ. 17/2014 διαταγή πληρωμής του Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πρέβεζας και την παρά πόδας του πρώτου εκτελεστού απογράφου αυτής από 21.01.2014 επιταγή προς πληρωμή.
-ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ , στο σύνολό τους τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων φύλλο της υπ΄αριθμ. 192/2015 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πρέβεζας ( τακτική διαδικασία)
Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στην Πρέβεζα , την 1η Ιουλίου 2015 χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
